تداخل گلیسین و ایزوپروترنول در تنظیم محیطی اخذ غذا در موش صحرایی

مقدمه نقش گلیسین به عنوان یک نوروترانسمیتر و تعدیل کننده عصبی در تنظیم اشتهای پستانداران ثابت شده است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر گلیسین بر دریافت غذا و تداخل آن با گیرنده‌‌های بتا آدرنرژیک بود. مواد و روش‌‌ها در این بررسی از 40 سر موش صحرایی نر بالغ (250-300 گرم) استفاده شد. بررسی حاضر در 4 مرحله متوالی با فاصله 3 روز انجام شد. در مرحله اول گلیسین با دوز 100، 200 و mg/kg 400 تزریق شد. در مرحله دوم اثر تزریق استریکنین هیدروکلرید (آنتاگونیست رقابتی گیرنده‌‌های پس سیناپسی گلیسین) با دوز 2/0، 4/0و mg/kg 8/0 بررسی شد. در مرحله سوم اثر پیش تزریق ایزوپروترنول (آگونیست گیرنده‌‌های بتا آدرنرژیک) بر رفتار تغذیه‌‌ای ناشی از گلیسین بررسی شد. در مرحله چهارم آزمایش، تداخل ایزوپوترنول و استریکنین بر رفتار تغذیه ای بررسی شد. در هر مرحله، مصرف غذای تجمعی در فواصل 60 120٬ و 180دقیقه بعد از تزریق اندازه‌‌گیری شد. یافته‌‌ها تزریق گلیسین با دوز 100، 200 و mg/kg 400 در تمام دقایق پس از تزریق٬ اخذ غذا را افزایش داد (0/05>P). تزریق استریکنین با دوز mg/kg 0/8 اخذ غذا را در دقایق 120 و 180 بطور معنی‌‌دار کاهش داد. پیش تزریق ایزوپروترنول نتوانست اثر افزاینده اشتهای گلیسین را مهار کند. در مرحله چهارم آزمایش، پیش تزریق ایزوپرترنول تاثیر معنی‌‌داری بر اخذ غذای ناشی از استریکنین نداشت.  نتیجه‌‌گیری اثر افزاینده اشتهای گلیسین در موش صحرایی احتمالاً بصورت مستقل از گیرنده‌‌های محیطی بتا آدرنرژیک انجام می‌‌شود.